دانلود کتاب بررسی تذکره شمع انجمن

معرفی کتاب

"بررسی تذکره شمع انجمن"
کتاب حاضر تالیف نواب صدیق حسن خان با نویسندگی نساء بلوچی می باشد که توسط انتشارات مینوفر منتشر شده است.
نقد ادبی یکی از روش‌های مهم برای بررسی تاریخ ادبیات است، این نوع نقد به تحلیل و بررسی آثار شاعران و نویسندگان می‌پردازد. به وسیله‌ی نقد ادبی سیر تحول تاریخ ادبیات را بهتر و دقیق‌تر می‌توان شناخت تاریخ ادبیات و نقد ادبی اهداف مشترکی دارند هدف آنها شناساندن آثار ادبی مهم و ارزنده ادبیات یک ملت به عموم مردم و آسان ساختن کشف و درک زیباییها و بدعتهای آثار ادبی است. در زبان فارسی کتاب تاریخ ادبیات به معنای حقیقی وجود نداشته است، ولی برای چنین تاریخی مصالح و مطالب در تذکره‌‌ها آمده است و این تذکره‌‌ها شامل مطالب انتقادی زیادی هستند که مؤلفان به نقد و بررسی شعر شاعران پرداخته‌‌اند دراین تذکر‌‌ه‌‌ها می‌‌توان انواع رویکرد‌‌های نقدی، نقد تاریخی، اخلاقی، تطبیقی و زندگی ‌‌نامه‌‌ای و غیره را بررسی کرد.
نواب صدیق حسن خان ازجمله نویسندگان به نام هندی و نیز مؤلف تذکره شمع انجمن می‌باشد، ایشان علاوه بر بررسی زندگی شاعران شیوه و ساختار شعری آنها را مورد تحلیل و ارزیابی قرار داده است و از این جهت اثر ایشان اهمیت قابل توجهی یافته است. در این پژوهش سعی بر آن است ابتدا به تعریفی از نقد و تاریخچه نقد و تعریف تاریخ ادبیات بپردازیم. با توجه به اهمیّت تذکره‌‌ها در ادبیات، انواع رویکردهای نقد ادبی را در تذکره شمع انجمن بررسی کنیم. اهمیّت این کتاب و تذکره‌‌های دیگر به این علت است که حاوی اطلاعات زیادی در مورد زندگی و شعر شاعران هستند. تذکر شمع انجمن دربردارنده سرگذشت نزدیک به هزار نفر از شاعران و ادبیان پارسی گوی سرزمین های ایران و هند است و از قدیمی ترین شاعران ایرانی همچون رودکی سمرقندی آغاز و به یوسف گوپاموی، از معاصران مولف ختم شده است.

در بخشی از این کتاب می خوانیم :
"زمان رواج سبک هندی در تذکره‌‌ها و دیگر آثار مربوط به شعر وشاعری بحث از سرقت ادبی و توارد گرم و رایج بوده است. در عصر صوفیه و دوره‌‌ی رواج سبک هندی به دلیل روابط ادبی گسترده و محدودیت منابع آگاهی و یکسانی مطالعات شاعران، تشابه در مضمون و محتوای اشعار از هر دوره‌‌ای بیشتر بود؛ و این منابع مشترک و محفوظات شعری فراوان ناگزیر به توارد و اشتراک مضمون می‌‌انجامید. تذکره‌‌های سده‌‌ی دهم و یازدهم نیز در امر سرقت ادبی بسیار سخت گیر بوده‌‌اند، اما در سده‌‌ی دوازدهم تسامح بیشتری نبست به سرقت و توارد به چشم می‌‌خورد. به عبارتی ادیبان و منتقدان این عصر اکثراً با مضامین مشابه و معانی مشترک مواجه بودند. حقیقت امر آن است که مضمون ربایی و سرقت ادبی در قرن ده تا دوازده رواج بسیاری داشته است. سرقت‌‌های ادبی بزرگ از قبیل ربودن دیوان شاعران و خواندن شعر ایشان به نام خود متداول بود و دیوان برخی از شاعران نیز پس از مرگشان به تاراج می‌‌رفت (تذکره‌‌ی نصرآبادی: 318)."